Μια νέα μελέτη διαπίστωσε ότι οι έφηβοι και οι νέοι που λαμβάνουν αμφεταμίνες όπως το Adderall διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν ψύχωση σε σύγκριση με τους ασθενείς που λαμβάνουν άλλα φάρμακα όπως το Ritalin. Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύθηκαν στο τελευταίο τεύχος της New England Journal of Medicine.
Η ομάδα ερευνητών της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ και του Νοσοκομείου McLean χρησιμοποίησε δύο μεγάλες βάσεις δεδομένων για τη συλλογή πληροφοριών από 221.486 εφήβους και νεαρούς ενήλικες και τους ακολούθησε από 13 έως 25 ετών. Όλοι αυτοί οι νέοι διαγνώστηκαν με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας και λάμβαναν συνταγογραφούμενο διεγερτικό μεταξύ των ετών 2004 και 2015. Οι μισοί από τους συμμετέχοντες έλαβαν amphetamines (αμφεταμίνες) όπως το Adderall και οι υπόλοιποι methylphenidate (μεθυλφαινιδάτη) όπως το Ritalin.
Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητας
Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) είναι ένα σύνδρομο που αναφέρεται σε άτομα, που αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες με την προσήλωση της προσοχής τους σε μία δραστηριότητα ενώ ενδέχεται, παράλληλα, να εμφανίζουν σωματική υπερδραστηριότητα. Ειδικότερα τα άτομα με ΔΕΠ-Υ χαρακτηρίζονται από απροσεξία, αδεξιότητα, δυσκολίες στην αφοσίωση στις σχολικές υποχρεώσεις ή τη συμμόρφωση σε υποδείξεις. Η διαταραχή μεταφράζεται ως ανικανότητα ρύθμισης της συμπεριφοράς. Συχνά, σχετίζεται με αρνητικές επιδόσεις στο σχολείο, καθυστέρηση (ελλείμματα) στη μάθηση και στην επικοινωνία.
Μπορεί να είναι σοβαρή και μπορεί να επηρεάσει την καθημερινή ζωή. Τα διεγερτικά φάρμακα είναι αυτά που εγκρίνονται για χρήση στη ΔΕΠ-Υ. Ωστόσο, η Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) το 2017 προσέθεσε μια προειδοποίηση στην ετικέτα αυτών των φαρμάκων που έλεγε ότι «τα διεγερτικά μπορεί να προκαλέσουν ψυχολογικά ή μανιακά συμπτώματα σε ασθενείς χωρίς ιστορικό».
Τα φάρμακα 1ης γραμμής
Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι μεθυλφαινιδάτες και οι αμφεταμίνες είναι φάρμακα πρώτης γραμμής που χρησιμοποιούνται στη ΔΕΠΥ. Αυτή η μελέτη διαπίστωσε ότι στην έναρξη της μελέτης οι πιθανότητες χρήσης Adderall ή Ritalin ήταν 50-50. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής παρατηρήθηκε ότι υπήρξε μια τεράστια αύξηση στις συνταγές Adderall, σχεδόν τέσσερις φορές περισσότερες συνταγές για τον Adderall από ότι Ritalin.
Όπως ανέφερε δήλωσε η Δρ Lauren Moran, επίκουρη καθηγήτρια στ Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, ψυχίατρος στο McLean Hospital και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, η ερευνητική ομάδα παρατήρησε ότι 1 στους 660 νέους ανέπτυξε ένα επεισόδιο ψύχωσης μέσα σε λίγους μήνες από την έναρξη του φαρμάκου. Συνολικά, 343 έφηβοι και νέοι ενήλικες παρουσίασαν ψυχωσικό επεισόδιο. Υπολόγισαν τον κίνδυνο ψύχωσης να είναι 0,21% για εκείνους που λάμβαναν amphetamines (αμφεταμίνες) και 0,1% για εκείνους που λάμβαναν methylphenidate (μεθυλφαινιδάτη).
Η Δρ Moran, τόνισε ότι υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων χωρίς μεγάλο ψυχιατρικό ιστορικό που αναπτύσσουν αυτό το είδος πρώτου επεισοδίου ψύχωσης στο πλαίσιο της χρήσης διεγερτικών, συνήθως με το Adderall. Όπως είπε, υπάρχουν έντονες διαφορές στον τρόπο με τον οποίο τα φάρμακα Adderall και Ritalin επηρεάζουν τα συστήματα απελευθέρωσης ντοπαμίνης στον εγκέφαλο. Η αυξημένη για παράδειγμα ντοπαμίνη σχετίζεται με τις ψυχωσικές επιθέσεις. Ενώ, συμπλήρωσε ότι στη μελέτη αυτή συμπεριέλαβαν άτομα που λάμβαναν για πρώτη φορά αυτές τις θεραπείες.
Η Δρ. Moran επεσήμανε κλείνοντας, το πόσο σημαντικό είναι να ευαισθητοποιηθούν οι θεράποντες ιατροί και να γνωρίζουν όταν τα συνταγογραφούν ότι ενέχει αυτός ο κίνδυνος.
Πηγές:
https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa1813751
https://www.news-medical.net/news/20190321/ADHD-drug-raising-risk-of-psychosis.aspx
[accordion title=”Psychosis with Methylphenidate or Amphetamine in Patients with ADHD” close=”0″]BACKGROUND
The prescription use of the stimulants methylphenidate and amphetamine for the treatment of attention deficit–hyperactivity disorder (ADHD) has been increasing. In 2007, the Food and Drug Administration mandated changes to drug labels for stimulants on the basis of findings of new-onset psychosis. Whether the risk of psychosis in adolescents and young adults with ADHD differs among various stimulants has not been extensively studied.
METHODS
We used data from two commercial insurance claims databases to assess patients 13 to 25 years of age who had received a diagnosis of ADHD and who started taking methylphenidate or amphetamine between January 1, 2004, and September 30, 2015. The outcome was a new diagnosis of psychosis for which an antipsychotic medication was prescribed during the first 60 days after the date of the onset of psychosis. To estimate hazard ratios for psychosis, we used propensity scores to match patients who received methylphenidate with patients who received amphetamine in each database, compared the incidence of psychosis between the two stimulant groups, and then pooled the results across the two databases.
RESULTS
We assessed 337,919 adolescents and young adults who received a prescription for a stimulant for ADHD. The study population consisted of 221,846 patients with 143,286 person-years of follow up; 110,923 patients taking methylphenidate were matched with 110,923 patients taking amphetamines. There were 343 episodes of psychosis (with an episode defined as a new diagnosis code for psychosis and a prescription for an antipsychotic medication) in the matched populations (2.4 per 1000 person-years): 106 episodes (0.10%) in the methylphenidate group and 237 episodes (0.21%) in the amphetamine group (hazard ratio with amphetamine use, 1.65; 95% confidence interval, 1.31 to 2.09).
CONCLUSIONS
Among adolescents and young adults with ADHD who were receiving prescription stimulants, new-onset psychosis occurred in approximately 1 in 660 patients. Amphetamine use was associated with a greater risk of psychosis than methylphenidate. (Funded by the National Institute of Mental Health and others.)
Supported by grants (K23MH110564 [to Dr. Moran] and K24MH104449 [to Dr. Ongur]) from the National Institute of Mental Health. The data and analytics for the study were provided by the Division of Pharmacoepidemiology and Pharmacoeconomics, Brigham and Women’s Hospital. Dr. Schneeweiss was partially supported by the Patient-Centered Outcomes Research Institute, the National Institutes of Health, and the Food and Drug Administration.
Disclosure forms provided by the authors are available with the full text of this article at NEJM.org.
Dr. Ongur reports receiving advisory board fees from Neurocrine; Dr. Hsu, receiving consulting fees from DaVita and Boston Consulting Group; Dr. Perlis, receiving equity from Psy Therapeutics and Outermost Therapeutics, advisory board fees from Genomind, consulting fees from RID Ventures, and honoraria from Takeda; and Dr. Schneeweiss, receiving consulting fees from WHISCON, receiving consulting fees and holding equity in Aetion, receiving research grants for serving as principal investigator (paid to Brigham and Women’s Hospital) from Bayer, Vertex, and Boehringer Ingelheim, and holding a patent (9378271) on a database system for analysis of longitudinal data sets owned by Aetion. No other potential conflict of interest relevant to this article was reported.
We thank Raisa Levin and the support staff at Aetion for technical assistance with the claims profile review; and Shawn Murphy, Henry Chueh, and the Partners HealthCare Research Patient Data Registry group for facilitating the use of Partners electronic health record data.
Author Affiliations
From the Division of Pharmacoepidemiology and Pharmacoeconomics, Department of Medicine, Brigham and Women’s Hospital, Boston (L.V.M., S.S.); the Division of Psychotic Disorders, McLean Hospital, Belmont, MA (L.V.M., D.O.); and the Department of Health Care Policy (J.H.), Harvard Medical School (L.V.M., D.O., J.H., R.H.P., S.S.), the Mongan Institute Health Policy Center (J.H.) and the Center for Quantitative Health, Department of Psychiatry (R.H.P.), Massachusetts General Hospital, and Partners Research Computing, Partners HealthCare System (V.M.C.) — all in Boston.
Address reprint requests to Dr. Moran at McLean Hospital, 115 Mill Street, Belmont, MA 02478, or at lmoran4@partners.org.[/accordion]
