Οι βουβωνοκήλες είναι οι κήλες που αναπτύσσονται στη βουβωνική περιοχή και αποτελούν το 75-85% του συνόλου των κηλών. Η πιθανότητα ανάπτυξης βουβωνοκήλης ενός άνδρα κατά τη διάρκεια της ζωής του είναι 27%, ενώ μίας γυναίκας περίπου 3%.Οι βουβωνοκήλες διακρίνονται σε ευθείες και σε λοξές αναλόγως της πορείας και της θέσης του σάκου σε σχέση με τα ανατομικά στοιχεία της περιοχής.[quote]Τα συμπτώματα με τα οποία εμφανίζεται η βουβωνοκήλη και τα οποία οδηγούν συνήθως τον άρρωστο στο γιατρό είναι η εμφάνιση διόγκωσης στην περιοχή [/quote]
Διακρίνονται επίσης, όπως όλες οι κήλες, σε απλές ή ανατασσόμενες όταν το περιεχόμενο μπορεί να επιστρέψει στην κοιλιά, σε μη ανατασσόμενες οι οποίες προβάλουν μόνιμα, σε αποφραγμένες όταν περιέχουν έντερο που έχει αποφραχθεί, και τέλος σε περιεσφιγμένες δηλαδή είναι μη ανατασσόμενες κήλες στις οποίες αιμάτωση του περιεχόμενου οργάνου έχει επηρεαστεί.
Τα συμπτώματα με τα οποία εμφανίζεται η βουβωνοκήλη και τα οποία οδηγούν συνήθως τον άρρωστο στο γιατρό είναι η εμφάνιση διόγκωσης στην περιοχή (η οποία μπορεί να είναι μόνιμη ή διαλείπουσα) και το άλγος.
Στα αρχικά στάδια της κήλης τα συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια και το άλγος να εμφανίζεται μόνο όταν αυξάνεται η ενδοκοιλιακή πίεση, όπως κατά την άρση βάρους ή τη δυσκοιλιότητα. Σε ορισμένες περιπτώσεις το αρχικό σύμπτωμα είναι ένας ξαφνικός πόνος κατά τη διάρκεια έντονης σωματικής προσπάθειας.[quote]Η περίσφιξη δηλαδή η συστροφή του οργάνου που περιέχεται στην κήλη είναι βαριά κατάσταση γιατί μπορεί να οδηγήσει σε νέκρωση του οργάνου[/quote]
[youtube width=”400″ height=”250″ video_id=”w5O07j39Zcw”]
Dr Jerry Gilmore
Η κήλη των αθλητών ή σύνδρομο κοιλιακών ή σύνδρομο Gilmore (από το όνομα του Jerry Gilmore που το αναγνώρισε το 1980) είναι μία διαταραχή που εμφανίζεται στη βουβωνική χώρα και αφορά αθλητές και ασκούμενους.
Οι τραυματισμοί της μηροβουβωνικής περιοχής αφορούν το 2-5% των αθλητικών κακώσεων και συνήθως συνίστανται σε καταπονήσεις των προσαγωγών, την κήλη των αθλητών, τη ρήξη οπισθίου τοιχώματος του βουβωνικού τόνου, τη θυλακίτιδα του λαγονοψοϊτη, σε κατάγματα των οστών της περιοχής, συμπίεση νεύρων και ιδίως του θυρεοειδούς, και το σύνδρομο “snapping hip”.
Το σύνδρομο αυτό χαρακτηρίζεται από έντονο χρόνιο πόνο στη βουβωνική περιοχή στους αθλητές, και συνήθως ανευρίσκεται διατεταμένο το έσω βουβωνικό στόμιο ή χαλάρωση του οπισθίου τοιχώματος. Παρά το γεγονός ότι σε ένα ποσοστό περίπου 30% των περιπτώσεων η διάγνωση δεν μπορεί να τεθεί με ακρίβεια και παρότι δεν υπάρχουν αξιόπιστα ευρήματα στις απεικονιστικές εξετάσεις οι αθλητές υποφέρουν και επηρεάζεται η συνολική τους απόδοση. Ο όρος “κήλη” έχει παραμείνει διότι η χειρουργική αποκατάσταση είναι παρόμοια με εκείνη των βουβωνοκηλών.
Γιατί χρειάζεται χειρουργική επέμβαση; ‘Οπως μας εξηγεί ο Διευθυντής χειρουργός Δρ. Δημήτριος Φιλίππου, η χειρουργική παρέμβαση είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση του κινδύνου περίσφιξης και του άλγους (πόνου). Η περίσφιξη δηλαδή η συστροφή του οργάνου που περιέχεται στην κήλη είναι βαριά κατάσταση γιατί μπορεί να οδηγήσει σε νέκρωση του οργάνου, με συνέπεια να δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα, με πιο γνωστό τη νέκρωση του εντέρου και την περιτονίτιδα. Αυτές είναι επικίνδυνες καταστάσεις που απαιτούν άμεση χειρουργική παρέμβαση και συνοδεύονται από πολλές και σοβαρές επιπλοκές και μεγάλη νοσηρότητα. Η αμέλεια ή η υποεκτίμηση αυτών των καταστάσεων μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα, ενώ αντίθετα η ευαισθητοποίηση σε συνδυασμό με την έγκαιρη και σωστή αντιμετώπιση βοηθούν σίγουρα στη άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος.
‘Όσον αφορά τη χειρουργική προσέγγιση της θέματος συμφωνούν όλοι ότι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, η αποτελεσματικότερη διόρθωση μίας βουβωνοκήλης στηρίζεται στη σωστή τοποθέτηση ενός συνθετικού εμβαλώματος ή πιο απλά πλέγματος.
Ενός δηλαδή συνθετικού υλικού, το οποίο είτε καθηλώνεται με λίγα ράμματα είτε απλά τοποθετείται και σταθεροποιείται στη σωστή θέση.
Με τον τρόπο αυτό αφενός μεν επιτυγχάνεται η αποτελεσματική αποκατάσταση της κήλης, αφετέρου δε μειώνεται η ταλαιπωρία του ασθενούς. Οι ιδιότητες που κάνουν μία συνθετική πρώτη ύλη κατάλληλη για προσθετική χρήση είναι οι ακόλουθες:
Να μην αλλοιώνεται από τα υγρά των ιστών, να είναι χημικά αδρανής, να μην προκαλεί φλεγμονή η αντίδραση ξένου σώματος, να μην προκαλεί αλλεργία η υπερευαισθησία, να έχει μηχανική αντοχή, να είναι αποστειρώσιμη, και τέλος να είναι σε μορφή πλέγματος, η οποία είναι καλύτερα ανεκτή σε μολυσμένο περιβάλλον και τελικά ενσωματώνεται στο κοιλιακό τοίχωμα λόγω της ανάπτυξης συνδετικού ιστού στα διάκενα.
Συγκεκριμένα, με το πλέγμα καλύπτεται το έλλειμμα και ισχυροποιείται η περιοχή της κήλης, ενώ μειώνεται και σχεδόν εξαλείφεται ο κίνδυνος υποτροπής.
Λαπαροσκοπική ή ανοικτή αποκατάσταση; Η αποκατάσταση μίας βουβωνοκήλης ή μιας κήλης αθλητή μπορεί να γίνει είτε ανοικτά με μία κλασσική τομή ή λαπαροσκοπικά με εξωπεριτοναϊκή ή διαπεριτοναϊκή προσπέλαση, με εξίσου καλά αποτελέσματα. Σε ασθενείς η οποία εργάζονται σκληρά, σηκώνουν βάρη ή σε αθλητές η ενίσχυση των ανατομικών δομών έχει πολύ μεγάλη σημασία και για αυτό το λόγο προτείνουμε την τεχνική sandwich (σάντουιτς) ώστε μετά την αποθεραπεία να έχει επιτευχθεί ο μέγιστος δυνατό βαθμός σωστής αποκατάστασης και ενίσχυσης των κοιλιακών τοιχωμάτων της περιοχής και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να λάβει ο ασθενής γενική αναισθησία, καθώς η επέμβαση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με τοπική αναισθησία ή σε συνδυασμό με μέθη.
Τεχνική Σάντουιτς*
*Σημείωση από bodyandstyle: Η τεχνική sandwich4, αφορά συνδυασμό των τεχνικών Sugarbaker και Keyhole και ως πλέγμα έχει χρησιμοποιηθεί PTFE–PPM)
Στην επέμβαση αυτή χρησιμοποιείται ένα ειδικά σχεδιασμένο πλέγμα, όπως αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία, με το οποίο επιτυγχάνεται η ενίσχυση των κοιλιακών τοιχωμάτων σε 2 στρώματα, ενώ το πλέγμα επειδή τοποθετείται σε 2 επίπεδα προσαρμόζεται καλύτερα και σταθερότερα. Αποτέλεσμα αυτού είναι η εκμηδένιση των υποτροπών και η καλύτερη από όλες τις μεθόδους ενίσχυση των τοιχωμάτων.
Η τομή για την αποκατάσταση της κήλης είναι μικρή, δεν καταλείπει σημαντική ουλή και η επέμβαση μπορεί να γίνει είτε με γενική αναισθησία, είτε με ραχιαία είτε με τοπική. Πιστεύουμε ότι η αποκατάσταση της βουβωνοκήλης με τοποθέτηση πλέγματος υπό τοπική αναισθησία είναι η καλύτερη μέθοδος, επειδή είναι εύκολη, ασφαλής, φτηνή, ο ασθενής επιστρέφει την ίδια ημέρα στο σπίτι του, έχει καλά αποτελέσματα, ενώ αποφεύγεται και η διαδικασία της γενικής αναισθησίας. Μεγάλη σημασία στη μέθοδο αυτή η οποία προτιμάται από μεγάλα κέντρα του εξωτερικού, έχει η καλή γνώση της ανατομίας και η σωστή διενέργεια τοπικής αναισθησίας. Για μεγαλύτερες και πιο παραμελημένες κήλες η επέμβαση μπορεί να γίνει με ραχιαία αναισθησία.
Με τον τρόπο αυτό ο ασθενής χειρουργείται χωρίς μεγάλο κόπο και κόστος και επιστρέφει το βράδυ σπίτι του έχοντας αντιμετωπίσει εύκολα και αποτελεσματικά ένα συχνό πρόβλημα, που μπορεί όμως να τον οδηγήσει σε περιπέτειες.
Πλαστική βουβωνοκήλης με το σύστημα UHS-System (Ultrapro-Hernia-System) κατά GILBERT
Στη νέα αυτή τεχνική χρησιμοποιείται όπως και στη τεχνική του συστήματος UPP, ένα μερικώς απορροφήσιμο, χαμηλού ειδικού βάρους και με μεγάλους πόρους πλέγμα. Ομοίως και στη μέθοδο αυτή η ενίσχυση του κοιλιακού τοιχώματος επιτυγχάνεται κυρίως εκ των έσω (εσωτερική επιφάνεια των κοιλιακών τοιχωμάτων – οπίσθια τεχνική αποκατάστασης).
Η μερική απορροφησιμότητα του πλέγματος έχει το πλεονέκτημα ότι μετά τη μερική απορρόφηση του υλικού του πλέγματος, το οποίον αρχικά έχει σταθεροποιητική δράση στο κοιλιακό τοίχωμα, παραμένει στον οργανισμό του ασθενούς μετά από 4-6 εβδομάδες μόνον ένα ελάχιστο ποσοστό του πλέγματος ως ξένο σώμα.
Η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια σε ευρεία κλίμακα και με εξαιρετικά αποτελέσματα στο Κέντρο Κηλών του Bonheiden στο Βέλγιο. Η μέθοδος αυτή έχει τύχει ευρείας αποδοχής και εφαρμόζεται σήμερα σε πολλά κέντρα όλου του κόσμου. Η μέθοδος αυτή είναι κατάλληλη ακόμη και για μικτές (συνδυασμένες) βουβωνοκήλες μεσαίου και μεγάλου μεγέθους. Λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του πλέγματος, η τεχνική αυτή προσφέρει πέραν της υψηλής σταθερότητας του κοιλιακού τοιχώματος και εξαιρετική ελαστικότητα.
Μετά την επέμβαση
Μετά από την επέμβαση αποκατάστασης βουβωνοκήλης είναι δυνατόν να εμφανιστεί πέριξ της χειρουργικής τομής υπαισθησία (=μειωμένη αισθητικότητα). Τούτο συμβαίνει λόγω του τραυματισμού και της διατομής μικρών δερματικών νευρικών κλάδων κατά την επέμβαση, γεγονός που είναι αναπόφευκτο σε κάθε χειρουργική επέμβαση. Επίσης σε πολλές τυχαιοποιημένες μελέτες έχει δειχθεί ότι ο χρόνιος πόνος της βουβωνικής χώρας μετεγχειρητικά μπορεί να προληφθεί μέσω της ηθελημένης διατομής μικρών νευρικών κλάδων του οσφυϊκού πλέγματος εντός του χειρουργικού πεδίου.
Το περιγεγραμμένο οίδημα (=πρήξιμο) και τα μικρά αιματώματα στην περιοχή του χειρουργείου, μπορεί να εξαπλώνονται περιστασιακά πέριξ της ηβικής σύμφυσης – στην περίπτωση των ανδρών στην περιοχή του πέους και του οσχέου, είναι αθώα και συνήθως υποχωρούν μετά από 2 περίπου εβδομάδες.
Κατά την χειρουργική αποκατάσταση βουβωνοκηλών με συνθετικό πλέγμα συχνά εμφανίζεται οίδημα (-πρήξιμο) στη χειρουργημένη περιοχή, το οποίο συχνά υποχωρεί μετά από 2 εβδομάδες. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί και λόγω της αυξημένης παραγωγή υγρού των ιστών, ως αντίδραση στο ξένο σώμα που εμφυτεύθηκε στον οργανισμό.
Ορισμένες φορές αυτά τα οιδήματα ή οι σκληρίες της χειρουργημένης περιοχής μπορεί να επιμένουν για 6-8 εβδομάδες μετά το χειρουργείο και να υποστρέφουν βραδέως, είναι ωστόσο αθώες και δεν προκαλούν πόνο.
Κατά τη διάρκεια της 1ης εβδομάδας μετά το χειρουργείο θα πρέπει ο ασθενής να εφαρμόζει ψυχρά επιθέματα επί της χειρουργικής τομής τουλάχιστον 5-6 φορές ημερησίως και διάρκειας 10λεπτών τη φορά. Σε λίγες περιπτώσεις απαιτείται κατά τη διάρκεια του χειρουργείου να τοποθετηθεί σωλήνας παροχέτευσης στο χειρουργικό πεδίο, ο οποίος αφαιρείται κατά κανόνα τη 2η μετεγχειρητική ημέρα.
Σε περίπτωση που κάποιος ασθενής μετά από χειρουργική αποκατάσταση βουβωνοκήλης εμφανίσει αιμορραγία, πρήξιμο της χειρουργημένης περιοχής ή πυρετό θα πρέπει να επικοινωνήσει άμεσα με το χειρουργό του!
Πότε επιτρέπεται η σωματική καταπόνηση;
Η σύσταση για σωματική καταπόνηση εξατομικεύεται αναλόγως των διεγχειρητικών ευρημάτων και της εφαρμοσθείσας εγχειρητικής τεχνικής.
Συνήθως ισχύει:
Μετά από 1-2 μέρες: συνήθεις ήπιες καθημερινές δραστηριότητες Μετά από 1-2 εβδομάδες: ήπια σωματική καταπόνηση – άρση βάρους μέχρι 10-15 κιλών, ποδήλατο, τρέξιμο, κολύμβηση Μετά από 2-3 εβδομάδες: αύξηση της σωματικής καταπόνησης: Fitness με ελαφρά ως ήπια σωματική καταπόνηση Μετά από 4 εβδομάδες: προοδευτικά αυξανομένη σωματική καταπόνηση χωρίς περιορισμούς.
