Κατά τη διάρκεια της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας, τα οστά μας αυξάνονται σε μήκος και πλάτος, φθάνοντας στην κορυφαία πυκνότητά τους περίπου στην ηλικία των 20-30 ετών. Στη συνέχεια, η πυκνότητά τους αρχίζει να μειώνεται με πολύ βραδύ ρυθμό. Ωστόσο, ορισμένοι παράγοντες μπορεί να επιταχύνουν το ρυθμό απώλειας οστικής μάζας, οδηγώντας σε πιο πορώδη και αραιά οστά και τελικά στη νόσο που ονομάζεται οστεοπόρωση.
Οι άνδρες με κατάγματα της σπονδυλικής στήλης έχουν πιο αδύνατα οστά, ο φλοιός του οστού είναι λεπτός και πορώδης, το σπογγώδες οστό που λειτουργεί απορροφώντας τις πιέσεις εξασθενεί και οι συνδέσεις του που προσφέρουν ελαστικότητα στο οστό χάνονται. Έτσι, όταν ασκείται πίεση στο οστό, αυτό δεν αντέχει αλλά ραγίζει από το φορτίο και μπορεί να καταρρεύσει πλήρως, οδηγώντας σε κάταγμα της σπονδυλικής στήλης. Όταν συμβεί ένα τέτοιο κάταγμα, ενδέχεται να συνοδεύεται από σοβαρό άλγος, απώλεια ύψους και κύφωση της σπονδυλικής στήλης. Εάν η κύφωση της σπονδυλικής στήλης είναι σοβαρή, μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της λειτουργικότητας των πνευμόνων και με αυτό τον τρόπο να επηρεάσει αρνητικά τη φυσιολογική αναπνοή.
[quote]ορισμένοι γενετικοί παράγοντες, που δεν είναι ακόμη απόλυτα γνωστοί προσδιορίζουν κατά πόσο ένας άνδρας θα αναπτύξει σκελετό με χαμηλότερη οστική μάζα, από έναν άλλο άνδρα[/quote]
Το γεγονός ότι τα οστά γίνονται πιο πορώδη και αραιά οφείλεται σε δύο λόγους:
A.κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης, η έλλειψη άσκησης, η ανεπαρκής πρόσληψη ασβεστίου από τη διατροφή, το κάπνισμα, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, η χρήση στεροειδών, η καθυστέρηση της εφηβείας και άλλοι παράγοντες μπορεί πιθανώς να αποτρέψουν την πλήρη ανάπτυξη του σκελετού τόσο όσον αφορά στο μέγεθος όσο και στη δομή των οστών.
B.Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι οι υγιείς απόγονοι ανδρών με οστεοπορωτικά κατάγματα έχουν λιγότερο πυκνά οστά από άλλους νεαρής ηλικίας άνδρες, επομένως ορισμένοι γενετικοί παράγοντες, που δεν είναι ακόμη απόλυτα γνωστοί, μπορεί επίσης να προσδιορίζουν κατά πόσο ένας άνδρας θα αναπτύξει σκελετό με χαμηλότερη οστική μάζα, από έναν άλλο άνδρα. Εάν μπορούσαμε να εντοπίσουμε ποια γονίδια εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία, θα ήταν δυνατό να μελετήσουμε και πιθανές λύσεις του προβλήματος. Επί του παρόντος, δεν έχουν αναγνωριστεί κάποια γονίδια τα οποία δείχνουν εάν κάποιο άτομο θα αποκτήσει μικρή ή μεγάλη οστική μάζα.
Επομένως, εν μέρει, η απώλεια οστού σε μεγάλη ηλικία οφείλεται στο γεγονός ότι ορισμένοι άνδρες αναπτύσσουν μικρότερη οστική μάζα από άλλους. Αυτό δείχνει ότι η πρόληψη της ευθραυστότητας των οστών απαιτεί φροντίδα της σκελετικής υγείας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής – τόσο κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης όσο και καθώς μεγαλώνουμε σε ηλικία.
Δεύτερον, όσο η ηλικία των ανδρών αυξάνεται, συνοδεύεται από σταδιακή απώλεια οστού, όπως ακριβώς συμβαίνει και στις γυναίκες όσον αφορά το σπογγώδες, αλλά με λιγότερη ποσοτικά και αργότερα χρονικά όσον αφορά το φλοιώδες οστούν. Τα αίτια για την απώλεια οστού, ωστόσο, έχουν μελετηθεί λιγότερο στον ανδρικό πληθυσμό σε σύγκριση με το γυναικείο.
Το οστό είναι ένας αξιοθαύμαστος ιστός, που είναι ανθεκτικός όσο το σίδερο και ελαφρύς όσο το ξύλο, μπορεί να προσαρμόζεται στις λειτουργικές του απαιτήσεις και επιδιορθώνεται μόνος του. Το οστό αποτελείται από δύο τμήματα – το σπογγώδες (ή δοκιδώδες) οστό και το φλοιώδες οστό – το τμήμα δηλαδή του οστού που σχηματίζει το εξωτερικό περίβλημα. Το σπογγώδες οστό παρέχει υποστήριξη στα άκρα του οστού που σηκώνουν το βάρος.[quote]Στις γυναίκες διαταράσσεται σε μεγαλύτερο βαθμό η μικροαρχιτεκτονική των οστών, με αποτέλεσμα να μειώνεται περισσότερο η αντοχή των οστών τους[/quote]
Ο σκελετός έχει έναν τρόπο να ανανεώνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου και παλαιά τμήματα του οστού μπορούν να αντικατασταθούν από νέο οστό. Όπως φαίνεται, όταν απομακρύνεται το παλαιό τμήμα του οστού, στο σημείο καταφθάνουν οστικά κύτταρα που δημιουργούν νέο οστό, γνωστά ως οστεοβλάστες, αντικαθιστώντας την απώλεια. Στην ενήλικη ζωή εν τούτοις, όταν εναποτίθεται το νέο οστό, η μάζα του είναι λίγο μικρότερη από την ποσότητα οστού που χάθηκε κατά τη διαδικασία της οστικής ανακατασκευής. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που λαμβάνει χώρα η διαδικασία αυτή, το αποτέλεσμα είναι να έχουμε λίγο λιγότερο οστό. Με την πάροδο των χρόνων, τελικά η οστική μάζα γίνεται όλο και λιγότερη.[quote]Η ποσότητα νέου οστού που εναποτίθεται στην εξωτερική επιφάνεια είναι περίπου τρεις φορές μεγαλύτερη! στους άνδρες απ’ ό,τι στις γυναίκες.[/quote]
Στους άνδρες, η διαδικασία απώλειας της μάζας των οστών είναι λιγότερο σοβαρή σε σύγκριση με τις γυναίκες. Στις γυναίκες διαταράσσεται σε μεγαλύτερο βαθμό η μικροαρχιτεκτονική των οστών, με αποτέλεσμα να μειώνεται περισσότερο η αντοχή των οστών τους, σε αντίθεση με τους άνδρες στους οποίους η μικροαρχιτεκτονική των οστών τους διαταράσσεται λιγότερο.
Μια σημαντική διαφορά μεταξύ των ανδρών και των γυναικών εξηγεί πιθανώς γιατί στους άνδρες συμβαίνουν λιγότερο συχνά κατάγματα. Την ίδια στιγμή που χάνεται οστό στο εσωτερικό του οστού που βρίσκεται πλησίον της κοιλότητας του μυελού, εναποτίθεται νέο οστό σαν επίχρισμα στην εξωτερική επιφάνεια του. Η ποσότητα νέου οστού που εναποτίθεται στην εξωτερική επιφάνεια είναι περίπου τρεις φορές μεγαλύτερη! στους άνδρες απ’ ό,τι στις γυναίκες. Δηλαδή είναι σαν τα οστά των ανδρών να επιχρίονται με τρεις στρώσεις νέου οστού, ενώ τα οστά των γυναικών μόνο με μία. Αυτό αυξάνει το μέγεθος του οστού και έτσι διατηρεί τη γενική αντοχή του, ενώ ταυτόχρονα αντισταθμίζει την οστική απώλεια από το εσωτερικό του.
