O Γιατρός – bodybuilder για ακόμη μια φορά γίνεται «δυσάρεστος» απαντώντας σε δημοσίευμα που αφορούσε την σκληρή πραγματικότητα του επαγγελματικού bodybuilding. Όπως φαίνεται η κατάκτηση μια επαγγελματικής κάρτας στο bodybuilding δεν είναι ένα τρόπαιο που μπορείς να το κουνάς μπροστά από τα μάτια των αντιπάλων σου αλλά και των fans. Μετά τι γίνεται; …αυτό ισχύει για όλους έλληνες και αλλοδαπούς, που κάνουν όνειρα καταξίωσης, που πιστεύουν πως θα αποκτήσουν πλούτη / περιουσία.
Είναι σκληρό αλλά αληθινό, διερωτάται ο B.B γιατρός … «Ποιά κάρτα λοιπόν;» Εμείς θα λέγαμε σε ποια κοινωνική πραγματικότητα; με ποιες προϋποθέσεις; στην Ελλάδα το περιβάλλον είναι δυσοίωνο, αποτρεπτικό, εκτός εάν είσαι χαϊδεμένο πλουσιόπαιδο, και θέλεις να κάνεις το χόμπι σου ως μια εσωτερική ανάγκη κοινωνικής αναγνώρισης που πηγάζει από την εφηβική σου ηλικία ως υπέρμετρη ματαιοδοξία.
Σπόνσορες ψιλικατζήδες παντού, και αυτοί δεν μπορούν! έχουν ζητήματα με τον εμπορικό ανταγωνισμό, αλλά και μετά, όπως σωστά επισημαίνει ο αντικομφορμιστής γιατρός « Και μετά να αντιμετωπίζεις τέρατα με +40 kg του ύψους Και χωρίς σοβαρό ξένο χορηγό, που σημαίνει ανύπαρκτες διασυνδέσεις…»
Εδώ η ανάρτηση / σχόλιο του Γιώργου Τουλιάτου
Το θέμα δεν είναι να έχεις μόνο την κάρτα, αλλά να μπορείς να την στηρίξεις
1) οικονομικά &
2) αγωνιστικά.
Τα έξοδα τραγικά και τα νερά πολύ βαθιά.
Συντηρητικές εκτιμήσεις:
1000€ το φαγητό
(33/μερα)
600€ η αυξητικη
(150/εβδ)
400€ τα ΑΑΣ
(100/εβδ)
Συμπλήρωμα χορηγία
2000€ πάγια έξοδα.
Εισιτήρια και ξενοδοχεία,ακόμη 2000€ για αγώνα στις ΗΠΑ.
Χώρια νοίκι, Βενζίνη, φόροι,τηλέφωνο, ΔΕΗ.
Και μετά να αντιμετωπίζεις τέρατα με +40 kg του ύψους
Και χωρίς σοβαρό ξένο χορηγό,που σημαίνει ανύπαρκτες διασυνδέσεις.
Ποιά κάρτα λοιπόν;
