Η συσχέτιση του αθλητισμού, μίας δημιουργικής δραστηριότητας του ατόμου με οποιοδήποτε γεγονός απαξίωσης κι ευτελισμού ενός ανθρώπου, αποτελεί ιδιαίτερα ενδιαφέρον ερευνητικό αντικείμενο. Έρευνα βέβαια για την ποιοτική(κυρίως), αλλά και ποσοτική σχέση του αθλητισμού με ευαίσθητα κοινωνικά προβλήματα δεν υπάρχει στην έκταση εκείνη, που τα αποτελέσματα της θα ήταν απόλυτα αποδεκτά.[quote]Ο αθλητισμός εκπαιδεύει το άτομο στο να σκέφτεται, να αποφασίζει και να αντιδρά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα[/quote]
Ο Άλντους Χάξλευ, συγγραφέας του «Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου» και ένας άνθρωπος που από το πολύ διάβασμα απώλεσε την όραση του, χαρακτήρισε τον αθλητισμό, ως τη μεγαλύτερη ανακάλυψη του 20ου αιώνα.
Ο αθλητισμός εκπαιδεύει το άτομο στο να σκέφτεται, να αποφασίζει και να αντιδρά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με απώτερο αποτέλεσμα την ενίσχυση της οξυδέρκειας, της διορατικότητας και της φαντασίας του. Ακόμη, συγχρόνως με την ενίσχυση των σωματικών αντοχών, μπορεί να ισχυροποιήσει και τις ψυχικές του δυνάμεις, ενώ μπορεί να το οδηγήσει στη βελτίωση των σχέσεων του με τον εαυτό του και τους άλλους(Γεωργάκας κ.α. 2004).
[quote]Ο Άλντους Χάξλευ,χαρακτήρισε τον αθλητισμό, ως τη μεγαλύτερη ανακάλυψη του 20ου αιώνα.[/quote]
Ο πραγματικός όμως αθλητισμός και όχι αυτός, ο οποίος όταν αναφέρεται ως λέξη, δεν προφέρεται το θ.
Ένας αθλητισμός που θυσιάζει αξίες και αρχές στην κατάκτηση του αποτελέσματος. Που μεταλλάσσει τους φιλάθλους σε άβουλους οπαδούς. Που αδιαφορεί για την υγεία των αθλητών του και τους μετατρέπει σε εξαρτήματα κατάκτησης τίτλων ή κατάρριψης ρεκόρ, προσδοκώντας υλικά οφέλη. Που διαχωρίζει το σώμα από το πνεύμα και το μεταλλάσσει σε μία αισθητικά αποδεκτή από τι σύγχρονο τρόπο ζωής μάζα, κενής όμως από το εσωτερικό της περιεχόμενο, δε μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην εμφάνιση αρνητικών φαινομένων. Απεναντίας, τις περισσότερες φορές εκτρέφει, συντηρεί και ενισχύει την εμφάνιση αρνητικών συμπεριφορών.
Όμως ο σύγχρονος πολιτισμός και η σύγχρονη μαζική κουλτούρα προσφέρουν ορισμένα πρότυπα σωματικών δραστηριοτήτων, καθορίζουν ένα συγκεκριμένο σωματικό στυλ, επιβάλλουν ένα σύνολο «τεχνικών του σώματος». Είτε πρόκειται για την κινητικότητα, τις χειρονομίες, τις κινήσεις, τη σεξουαλικότητα, τους θεμελιακούς βιολογικούς ρυθμούς, τη σωματική ανάπτυξη και την ενεργειακή οικονομία, είτε για την κλίμακα των αισθήσεων και των συναισθημάτων, η κοινωνία καθορίζει, μία «πολιτική συνθήκη του σώματος» (Φρανσουά Καντερέ κ.α. 1982).
Ο αθλητισμός λοιπόν, διαθέτει κοινωνική διάσταση και αυτονόητα ακολουθεί τους κοινούς κοινωνικούς κανόνες. Ο αθλητισμός είναι ειδική μορφή του πολιτισμού, μέρος της φυσικής αγωγής, μέσο και μέθοδος της γενικής και της σωματικής αγωγής (Πάβελ Στεποβόι 1984).
Αν ο χουλιγκανισμός, η διαστρεβλωμένη δηλαδή αθλητική συμπεριφορά, διαγράφει παράλληλη πορεία με την παραβατικότητα και μία γενικότερη αντικοινωνική δραστηριότητα, η προβολή(και η χρησιμοποίηση) του σώματος ως αντικειμένου εμπορευματοποίησης, οδηγεί μοιραία σε ανάλογες αρνητικές τάσεις.[quote]συχνό φαινόμενο η ενασχόληση με το σώμα και η προσαρμογή του σε διαφημιζόμενα μοντέλα, να αποκρύπτει έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανασφάλεια, ακόμη και κοινωνικό φόβο.[/quote]
Η ψυχοσωματική διάσταση του ανθρώπου, διαμορφώνει συγκεκριμένες συνθήκες ικανοποίησης. Όταν το σώμα μας είναι υγιές και γυμνασμένο αισθανόμαστε εφορία και αντίστοιχα όταν διακατεχόμαστε από ευχάριστα συναισθήματα μπορούμε να έχουμε καλύτερες σωματικές επιδόσεις και αποδόσεις. Η άσκηση του σώματος – ακόμη και χωρίς την υποχρεωτική της ένταξη σε συγκροτημένα προγράμματα άθλησης -, μπορεί να οδηγήσει σε σωματική και συναισθηματική ευεξία (Γεωργάκας 2001). Η εξοικείωση με το σώμα και η αναγνώριση απολαβής απολαύσεων από αυτό, αποτελούν ισχυρή θωράκιση υπέρ της ευτυχίας του ανθρώπου. Ουδέποτε και κανείς δεν θα δεχόταν την αδρανοποίηση ενός φορέα συναισθηματικών και σωματικών ηδονών.
Δυστυχώς όμως το σώμα έχει μετατραπεί είτε σε μέσο ικανοποίησης των αισθητικών επιλογών που επιβάλει ένα προωθούμενο(και επικερδές) life style. Είτε σε όργανο αποκόμισης οφελών, προερχόμενων από αθλητικές επιδόσεις ή αποδόσεις. Στην πρώτη περίπτωση, είναι συχνό φαινόμενο η ενασχόληση με το σώμα και η προσαρμογή του σε διαφημιζόμενα μοντέλα, να αποκρύπτει έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανασφάλεια, ακόμη και κοινωνικό φόβο. Στην δεύτερη συνοδεύεται από μία έντονη εξάρτηση από την δημοσιότητα, την δόξα και το χρήμα. Εξίσου ισχυρή με τις εξαρτήσεις, που οφείλονται σε διάφορους εξαρτησιογόνους παράγοντες, έχοντας μάλιστα μεγάλα ποσοστά κοινωνικής αποδοχής. Τόσο ισχυρή, που ο αθλούμενος, πολλές φορές, είναι διατεθειμένος να προβεί σε ενέργειες, οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο τη συνολική – ψυχική και φυσική – του υγεία.
Μοιραία και αυτονόητα, και στις δύο περιπτώσεις κινδυνεύουν να καταλήξουν – μάλιστα εθελούσια και συνειδητά – σε ευάλωτα θύματα, προφητών ή μάγων, η οποίοι ευαγγελίζονται την απόλυτη επιτυχία των επιδιωκόμενων στόχων, με μέσα που δεν έχουν καμία σχέση με την άθληση εκείνη, η οποία επενεργεί ανακουφιστικά και εποικοδομητικά στην ανθρώπινη φύση.
Πολλές φορές αγνοώντας ακόμη και τις θεμελιώδεις τεχνικές άσκησης, διατροφής, προστασίας του μυϊκού ή οστικού συστήματος, περιορίζονται στη χρήση παρανόμων ουσιών, η οποία πολλές φορές επιτελείται στους ίδιους τους χώρους άθλησης. Με τον τρόπο αυτό εγκληματούν εσκεμμένα, εκμεταλλευόμενοι τη ματαιοδοξία; την άγνοια; την άκρατη διάθεση για επίδειξη, κοινωνική προβολή ή πλουτισμό; Όποια και είναι η απάντηση εγκληματούν
Dr. Παναγιώτης Γεωργάκας
Νευρολόγος -Ψυχίατρος
- Επιστημονικά Και Οργανωτικά Υπεύθυνος Προγράμματος Εναλλακτικής Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων «Αργω»(Από 1/5/98 Μέχρι Και Σήμερα)
- Επιστημονικά Και Οργανωτικά Υπεύθυνος Ομάδας Πρόληψης – Ενημέρωσης Κατά Των Εξαρτήσεων (1/10/96 Μέχρι Και Σήμερα)
- Επιστημονικά Υπεύθυνος Σχολικής Μονάδας Απεξαρτώμενων Ατόμων
