H περίοδος των μυϊκών διαγωνισμών εν εξελίξει και η εικόνα ουδόλως είναι ελκυστική. Μετά τον βομβαρδισμό των διεθνών αγωνιστικών events το ενδιαφέρον των οπαδών είναι μειωμένο, κάτι που αποδεικνύεται και από την λιγοστή προσέλευση θεατών αλλά και την αποχή της αθλητικής βιομηχανίας
Τα ίδια και τα ίδια
Σε μια χώρα όπου η επιδοματική πολιτική, τα χρέη και οι οικονομικοί συμβιβασμοί καθορίζουν το κοινωνικό γίγνεσθαι θα ήταν ουτοπικό να μένει ανεπηρέαστη η μυϊκή κουλτούρα. Παράλληλα οι αγωνιστικές συμμέτοχες (εκτός 2-3 περιπτώσεων αξιοπρόσεκτων αθλητών), από όλους τους αγώνες, δεν δύναται να προκαλέσουν τον ενθουσιασμό των fans που συμβιβάζονται με το θέαμα.
Τα αναβολικά στεροειδή συντηρούν το θέαμα χωρίς εντυπωσιακές εξάρσεις, όπου παράλληλα στριμώχνονται κάποιοι πρωτεινάδες ως μια ανάγκη εμβληματικής παρουσίας για λόγους μάρκετινγκ χωρίς όμως να παρατηρούμαι ανακλαστική αντίδραση από το πτωχευμένο πελατολόγιο.
Φίλοι – γνωστοί οι περισσότεροι δίνουν ασπασμούς και χειραψίες σε ένα κλειστό περιβάλλον συνάντησης. Αντίθετα το ευρύ φάσμα των fans προτιμά να βλέπει τα δρώμενα από το διαδίκτυο, παρά να προσέρχεται στους αγώνες μυών.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και σε αυτό ποντάρουν οι εμπλεκόμενοι, μιας και όλοι πια αντιλαμβάνονται πως η αγορά είναι μή ανταποδοτική (εξαιρείται το steroids ντίλινγκ) όπως και το αφήγημα – υπόσχεση της καριέρας (επαγγελματικές κάρτες) ξεφτίζει ως όψιμο μυϊκό εργόχειρο.
