Πόσες φορές δεν έχεις δει μυϊκούς αγριεμένους τύπους, λες και τους έχεις πάρει την γυναίκα! Τύπους που δεν έχουν εμβαθύνει στην κουλτούρα, αλλά μόνο στην ΦΙΓΟΥΡΑ. Ανθρώπους που θεωρούν το Bodybuilding.. δικό τους Μυϊκό τσιφλίκι!
Όταν το Bodybuilding γίνεται μορφή τέχνης και αποκτά χαρακτήρα.
Στις 25 Φεβρουαρίου 1976 το Μουσείο Whitney Museum of American Art φιλοξένησε μια ασυνήθιστη έκθεση την οποία παρακολούθησαν 2.500 άτομα. Η Ονομασία ήταν “Articulate Muscle, The Body As Art”. Αντί για γλυπτά ή έργα ζωγραφικής, τρεις bodybuilders ήταν τα ζωντανά εκθέματα σε μια πρωτοποριακή επίδειξη, συμπεριλαμβανομένων του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ.[quote]Ήταν μια πρωτοποριακή προσπάθεια που μπήκε για πρώτη φορά στα εσωτερικά μιας άλλης Art κοινωνίας που δυσκολευόταν να αποδεχτεί την μυϊκότητα ως τέχνη.[/quote]
[youtube width=”400″ height=”250″ video_id=”ok-FhIOPw1g”]
Το περιοδικό The New Yorker στο αφιέρωμα του ανέφερε: διαμορφώθηκε ένα πάνελ 6 ατόμων που συμπεριλαμβάνει καλλιτέχνες, ιστορικούς τέχνης και συγγραφείς, καθώς και χιλιάδες συμμετέχοντες, (αν και πιστεύεται ότι υπήρχε ελάχιστο ενδιαφέρον για το ασυνήθιστο έκθεμα). Παράλληλα ένας αριθμός τεχνοκριτικών ήταν σε ετοιμότητα.
Charles Gaines συγγραφέας του Pumping Iron ένα βιβλίο σχετικά με την επαγγελματική σκηνή του bodybuilding αλλά και μια πραγματική – φιλοσοφική έκθεση του αθλήματος του bodybuilding.
Το περιοδικό Sports Illustrated , ανέφερε: Η εκδήλωση είναι εμπνευσμένη από ένα βιβλίο με τίτλο “Pumping Iron”, ίσως το πρώτο σοβαρό βιβλίο που γράφτηκε ποτέ για το body building. Συγγραφέας, ο μυθιστοριογράφος και πρώην weight lifter, Charles Gaines, που βοήθησε να πειστεί το Whitney Museum να οργανώσει την εκδήλωση. Ο Gaines ήταν μέλος μιας ομάδας που επιλέγει από την ακαδημαϊκή κοινότητα για να δει και να συζητήσει για τα σώματα του Frank Zane, Ed Corney και Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, όχι με αθλητικούς όρους, αλλά παρουσιάζοντας τους ως καλλιτέχνες που ζουν μέσα από τις δικές τους δημιουργίες.[quote]Η χρηστικότητα των μυών δεν είναι μόνο προπονητική πράξη είναι και μια καθημερινή κίνηση σε ρεαλιστικό περιβάλλον στην αγορά στην παραλία στο club[/quote]
Σε αυτή την προσπάθεια δεν έλειψαν τα ειρωνικά σχόλια του style: “ήταν μια ολοκληρωτική καταστροφή “αλλά και η κριτική όχι τόσο για την σωματική τελειότητα και το ποζάρισμα του Frank Zane ή τον όγκο του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, αλλά περισσότερο για τον μυϊκό εκβιασμό που δέχτηκε η τέχνη. Ήταν μια πρωτοποριακή προσπάθεια που μπήκε για πρώτη φορά στα εσωτερικά μιας άλλης, Art κοινωνίας, που δυσκολευόταν να αποδεχτεί την μυϊκότητα ως τέχνη.
“Give us flesh” Δώστε μας τη σάρκα!
“Give us flesh” Δώστε μας τη σάρκα! Αυτό φώναξε μια wag (κυρία) εκείνη την βραδιά στο Whitney Museum το 1976, επηρεασμένη από τους θελκτικούς Μύες, πιστεύοντας στην ηδονή της σάρκας.
ΟΚ! Ήταν και αυτό, ο ερωτισμός του σώματος, και η αδηφάγα απόλαυση της σάρκας, κάτι που και σήμερα προβάλλεται ως εγωιστικό στοιχείο επιρροής και όπλο εκμετάλλευσης. Σήμερα πολλοί Μυϊκοί τενεκέδες διώχνουν κόσμο, αλλά και πολλοί εκπρόσωποι του αθλήματος ως μυϊκοί ουρακοτάγκοι.. φοβίζουν! την κοινωνία, προβάλλοντας μυϊκή υποκουλτούρα.
USA. New York City. February 25, 1976. Arnold SCHWARZENEGGER during the performance series, “Articulate Muscle: The Male Body in Art” at the Whitney Museum.
Το ζητούμενο δεν είναι ο καθωσπρεπισμός των μυών, αλλά ο τρόπος κοινωνικής συμπεριφοράς, που δικαιώνει τους προκατειλημμένους να καυτηριάζουν σκωπτικά και τους ανυποψίαστους να αποστρέφονται τους μύες.
Η χρηστικότητα των μυών δεν είναι μόνο προπονητική πράξη είναι και μια καθημερινή κίνηση σε ρεαλιστικό περιβάλλον στην αγορά, στην παραλία, στο club, είναι ένα δυναμικό σημείο αναφοράς που γίνεται και τέχνη, αρκεί να υπάρχει το πολιτισμικό υπόβαθρο.
